Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Φτερά παλιά, δικά σου...

Φτερά της νιότης, σε ώμους που βάρυναν...
ατροφικά πια, ανίκανα για πέταγμα...
στης λήθης το δωμάτιο κλειδωμένα....
απόκαμαν, να σε καλούν να τα φορέσεις..
στου ονείρου σου του παιδικού, τον ουρανό,
να τρέξεις, να χαθείς, να λαχανιάσεις..

και έγινες πια, μόνο οργή, άρνηση, οδύνη.

Μην πτοηθείς, δεν είναι αργά..
Τα τείχη ρίξε.... , τον πλίθινο εγωισμό,
που σε ξεγέλασε πως ξέρεις τα πάντα μόνο εσύ..
κι έμεινες μόνος, με του εγώ σου την παρέα.


Μην πτοηθείς,ήρθε η ώρα,
από το φως να νικηθείς και να νικήσεις.

Οι άγγελοι ποτέ τους δε πεθαίνουν
για να πετούνε πλάστηκαν...


Αυτό το βράδυ, ...όλη σου η ζωή!

Δεν υπάρχουν σχόλια: