Μια βραδιά στο Άγιον Όρος...!

    Το φως είχε αρχίσει να χάνεται. Μόλις είχε τελειώσει ο εσπερινός. Σε λίγο οι μοναχοί θα έφευγαν για τα κελιά τους. Μια ομάδα ανθρώπων  μαζεμένη σε μια ''μυστική '' σύναξη, άκουγαν προσεκτικά. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που βρισκόμουν εδώ και γι' αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη, χώθηκα ακάλεστος ανάμεσά τους!
   ''..........Ο οδοιπόρος που ελέγχει με το χάρτη την πορεία του, ακόμη και αν λοξοδρομήσει θα φτάσει στον προορισμό του. Ο καπετάνιος που γνωρίζει σε ποιο λιμάνι θα αγκυροβολήσει , δε θα αργήσει να ρίξει άγκυρα με ασφάλεια.

   Ο άνθρωπος που έχει μπροστά στα μάτια του τη δική πορεία, θα ευθυγραμίζεται με αυτή και θα το αντιλαμβάνεται, κάθε φορά που  παρεκλίνει.
   Δεν  θα μοιάζει με το καλάμι που  άγεται και  φέρεται όπου φυσάει ο άνεμος και δεν θα μεταλλάσεται ανάλογα με τις ανάγκες που θα προκύπτουν.
   Δεν θα φτάσει σε τυχαία λιμάνια που πιθανόν να είναι περισσότερο ενδιαφέροντα , μα όχι αυτά που ψάχνει....
   Οι δυνάμεις του ανθρώπου οφείλουν να συνεγάζονται στη ζωή του. Το σώμα του και η ψυχή του πρέπει να είναι φίλοι μεταξύ τους. Τα συναισθήματα , οι επιθυμίες μα κυρίως η αντίληψη για τη θέση μας στη ζωή μας και ανάμεσα στους ανθρώπους, θα πρέπει να είναι σύμφωνα με τις αξίες και τα ιδανικά μας!
   Ο άνθρωπος που είναι συγκροτημένος , θα πρέπει να αναδύει ευωδία γύρω του, σε αυτούς που έχουν καθαρή την αίσθηση της όσφρησης. Να κατευθύνεται η αγάπη του, μόνο ως θυμίαμα προς τα άνω και να γίνεται όλος φως για αυτόν και για τους άλλους!
   Η σκέψη μας και η επιθυμία μας πρέπει να  ενώνονται και να γίνονται μια δυνατή, επίμονη φωνή , που μετουσιώνεται σε προσευχή και αρχίζει να νιώθει  πια πως εισακούεται.
   Τότε είναι που βλέπει τα κύματα να περνούν  δίπλα του και δεν τον πνίγουν. Στέκεται ταραγμένος αλλά σίγουρος για τον καπετάνιο του. Ξέρει πως στο επόμενο κύμα που θα επιχειρήσει να τον σκεπάσει, το χέρι του δασκάλου του θα υψωθεί και όλα θα τελειώσουν.
 ................................................
   Σε κάθε φουρτούνα της ζωής μας , θα πρέπει να κρατάμε το χέρι του.
   Ο άνθρωπος του Θεού  ακούει τη φωνή Του να έρχεται  μέσα από την έρημο, πέρα  από τους αιώνες και να φωνάζει: ''η εκδίκαση είναι δική Μου''.
    ............................................
  Σκούπισε για λίγο τα μάτια του, σηκώθηκε για να φύγει, χαιρετίζοντάς μας με τη ματιά του και μας άφησε ένα τελευταίο λόγο.
   ''Στον υπόλοιπο χρόνο που μας μένει, να φροντίσουμε να γίνουμε τέτοιοι άνθρωποι.....''