...καταρράκτες

   Ζηλεύω τους καταράκτες!

   Ρίχνουν το νερό τους με ορμή.  Ανεπιτήδευτα!

  Χάνουν τη γη  από κάτω τους, μα δεν φοβούνται να βουτήξουν εκεί που τα καλεί η μοίρα τους!

  Πέφτουν και αντί να χάσουν σε αξία γίνονται πιο όμορφοι. Παίρνουν χρώμα μέσα στο φως του ήλιου!

   Πέφτουν περήφανα με παφλασμό. Συνθέτουν μια μουσική χαοτική, σε ένα κόσμο που μόνο αυτή υπάρχει!

  Δέος μιας άγριας ομορφιάς! Φύση ανένοχη, απλή!

   Ζηλεύω τους καταρράκτες!

  Θέλω στα δύσκολα να πέφτω με ορμή. Να γίνομαι κι εγώ ένας καταρράκτης.
  Να  μην καταρρακώνομαι, να μη φοβάμαι!
  Μα κι  αν ο θόρυβος τριγύρω είναι πολύς, να σχεδιάζω  ουράνια τόξα γύρω μου!