Να περπατάς αγέρωχος στα Τάρταρα..να μην προσκαρτεράς να βγεις, να μη λυπάσαι..Τα σιδερένια σου δεσμά, μη σε απελπίζουν, μα και τα πλούτη σου που χάθηκαν, μην τα θυμάσαι.. Να τριγυρίζεις στην ψυχή, στο φως και στα σκοτάδια. Στα πεινασμένα πάθη της ερήμου σου, στους ήλιους σου που σβήσαν, μέσα στης μοίρας σου τα αγριεμένα κύματα. Να ψηλαφείς τις σιδερόφραχτες κολώνες της ψυχής σου, κι αν δύναμη κι ορμή σου έμεινε να τις γκρεμίσεις, πιο μακριά να φτάσεις να στηθούν, πιότερο χώρο να κερδίσεις. Γεμάτη σύνορα η ψυχή, βρες τα δικά σου..
Είναι σοκάκι η απελπισία σκοτεινό, με θυσαυρούς γεμάτη, για μάτια νέα, καθαρά και διψασμένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου