ονειροπαγίδα...

Με σέρνει το βήμα σου σε αφιλόξενα δειλινά,
στα μυστικά περάσματα της ψυχής σου, 
εκεί που οι ήλιοι σου χάνουν το σφρίγος τους
και ψυχοφθόνα όντα  ζωντανεύουν στις σκιές
των αδύναμων στιγμών σου.
Σ ακολουθώ στις βαθειές σπηλιές του μυαλού σου,
σε τόπους δυσώδεις...
που από χρόνια κρατάς άταφους τους νεκρούς σου..
στη σκιά των ονείρων σου που απο ύπνο σε ύπνο σε σπρώχνουν... ζαλισμένη, τυφλή..
Σ ακολουθώ υψώνοντας τείχος ευχών γα να νικάς
σαν κάτι ονειροπαγίδες με  νήματα πλεγμένα
σαν αυτά που μπλέκουν το μυαλό σου..
Θα με βρίσκεις εκεί, 
στην άκρη του ουρανού
την ώρα που μωβίζουν τα όνειρά σου,
να αγρυπνώ,  να υψώνω ευχές στον ουρανό,
σαν λύχνο το δρόμο να φεγγίζω, να γυρίσεις,
όταν τα πόδια ορθωθούν..

Θα είμαι εκεί όταν οι ήλιοι σου
το σφρίγος τους θα χάνουν..
και στον ορίζοντα της δύσης βυθιστούν..