καταφρόνια..

Κάθε που πέφτει το σκοτάδι, ανασταίνομαι..
είναι η ψυχή που αποζητά ανάσα, 
εγκλωβισμένη μέσα σε λάκκους χαρακώματα,
απ ΄του πολέμου της το μένος, να γλιτώσει..

Κόμπους θα δέσω το όνομά σου, να θυμάμαι, 
και τις πληγές, ευχές θα κάνω,
το δηλητήριο μες στης καρδιάς τα βάθη,
νάμα να γίνει, μόνο τα φίδια να σκοτώσει...

Μη φοβηθείς τον χλευασμό, μην αποκάμεις,
του Παραδείσου τα αντισώματα ετοιμάζει..
κάθε που πέφτει το σκοτάδι να ανασταίνεσαι..!