έρωτος φύσης ή έρωτος .... φθίσις!

O έρωτας σε ξυπνάει το πρωί,
να δεις το αγαπημένο σου πρόσωπο 
και σου κρατάει τα μάτια ανοιχτά 
μήπως και τα κλείσεις και χαθεί η εικόνα του από μπροστά σου!

   Δεν τον νικάει παρά μόνο ο θάνατος. Γέννημα  του χάους κατά την αρχαιότητα , και σίγουρα αν απειληθεί τα παίρνει όλα μαζί του ακόμη και στην αυτοκαταστροφή.

   Δύναμη χωρίς τέλος και μέτρο. Σε ανεβάζει και σε καταστρέφει με την ίδια ορμή! 

   Ζει και βασιλεύει στις αθώες καρδιές! Γίνεται τραγούδι στα χείλη και στο μυαλό! Ζωντανεύει τις αισθήσεις, αρνείται τον εαυτό του και είναι έτοιμο για θυσία αν χρειαστεί να σώσει το ''άλλο του μισό''.

   Αν ήταν πρόσωπο δε θα ζούσε στη μέτρια κοινωνία μας! Θα γύρναγε την πλάτη στον μέσο άνθρωπο που όλο φθίνει σε αξία και αγάπη. Θα αρνιόταν να ρίξει έστω και ένα βέλος στον βολεμένο τυπάκο που τον τσάκισε η ρουτίνα και η ανία. Σε εκείνον που του αρκεί ο εαυτός του. Σε αυτόν που δεν έχει όνειρα και του φτάνει η ησυχία του! Σε αυτόν που σταμάτησε να αγωνίζεται να βγει στο φως!

Ο έρωτας είναι γι αυτόν που θέλει να δει ακόμη και το Θεό κατά πρόσωπο.
Σε αρπάζει από τις ελπίδες τις καρδιάς σου και σε κάνει ήρωα.
Είναι γι αυτούς που θέλουν να ζήσουν για πάντα,
γιατί αιώνια και αθάνατη είναι η ουσία του. 

Πως τέτοια φύση δεν μπορεί  να μας αλλάξει
και να μας βγάλει από τη μίζερη ζωή μας?
Πόσο μικρόνοος  μπορεί να γίνει ο άνθρωπος
που του φτάνει να κλείσει την πόρτα του σπιτιού για να προστατέψει το τέλμα του!

Αντί να χαιρόμαστε τη μεγαλειώδη  του φύση,
βιώνουμε την απαξιωτική του φθίση,

σαν να μας κοροιδεύει ο θάνατος που βάζει το πρώτο του γράμμα,... ανάμεσά του!