Από πατέρα ...σε πατέρα!

    Kοιτάζω τον μικρό Πετράκη γεμάτος περηφάνια να κάνει ποδήλατο. Δεν είναι πολλές οι μέρες τώρα που βγάλαμε τις βοηθητικές και τρέχει όλο και πιο πολύ, μετρώντας και αυξάνοντας τις δυνάμεις του.

    Με κοιτά κι αυτός από μακριά κάθε τόσο για να εξασφαλίζει την ασφάλειά του, από τη βεβαιότητα της θέας του πατέρα του.

   ''Πιο μακριά '' , του δείχνω, χωρίς όμως να το συμμερίζεται ακόμη!

    Φοβάται!

    Κάποια στιγμή το επιδιώκει. Με κοιτά για τελευταία φορά και απομακρύνεται.

   Καταλαβαίνω πως σε λίγο θα τρομάξει μιας και κάποιο παρκαρισμένο φορτηγό που βρίσκεται ανάμεσά μας , θα με κρύψει από τα μάτια του.

    Γελώ με λίγη πίκρα αλλά και με μικρή χαρά μιας και θυμάμαι  Εσένα που με αφήνεις πολλές φορές να περπατώ χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σε νιώθω και ας είσαι εκεί κοντά.....

   Γελώ καθώς καταλαβαίνω πως είναι μέρος της ενηλικίωσής μας.

   Δεν αργεί να περάσει η ώρα κι ακούω τη φωνή του:

   ''Μπαμπαααά!''

   Δε μιλάω μόνο γελώ!

   ''Εδώ είμαι παιδί μου'' , μου λες και του λέω με τη σειρά μου. ''Θα είμαι πάντα εδώ ακόμη και όταν δε θα με βλέπεις.''

  Μεγαλώνεις  Πέτρο, σε κάθε σου πεταλιά, κι ετοιμάζεσαι για ακόμη μεγαλύτερες αποστάσεις!