ήταν ψυχρά, αγέρωχα...
δεν τα νικούσε ο χιονιάς.. δεν απαντούσανε σε ύβρεις,
δεν κόμπαζαν σε θαυμασμό.
Μήτε ο χρόνος μέτραγε λεπτά...
Έστεκαν μόνα, σιωπηλά, χωρίς φθορά, για πάντα...
Δίπλα εσύ, να χάνεσαι στου χρόνου τη ροή,
μοναδικός, ανέμελος, ενθουσιώδης...
Από τις ράχες της ελπίδας, στα τάρταρα του τρόμου να βουτάς, για μια αλήθεια
και τη ζωή σου να σκορπάς για το εγώ.
Πιότερο άνθρωπος... στις φλέβες σου να ρέει
η ζωή, κι ας χάνεσαι... για ένα θεό,
που σ' αποσπά απ' το μηδέν να ζεις και να πεθαίνεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου