στον κήπο τον νέο, τον παλιό...

Χτύπα την πέτρα της καρδιάς, 

νερό να βγάλει... ποτάμι να γενεί, 

του Παραδείσου μου, τα ρείθρα να ποτίσει. 

Εκεί στο βάθος να έρθεις να με βρεις,

 στην άνυδρη τη γη, τα μάτια να σφουγγίσεις... 
 
Δε θα κρυφτώ σε δέντρα, όταν θαρθεις, 

κι ούτε τη γύμνια θα σκεπάσω... 

πάει καιρός άλλωστε από τότε... 

Έλα το δείλι, τότε που χάνεται το φως,

 με φως να συμπληρώσεις...

 κι αν θα ρωτήσεις πάλι τη ζημιά ποιος έκανε να μάθεις,

ούτε γυναίκα , ούτε ερπετό δεν έφταιγε Πατέρα, μονάχα εγώ...