Όταν είδα την φωτογραφία ντράπηκα. Ίσως δεν έπρεπε αλλά έγινε χωρίς να το θέλω...
Όταν γίνεσαι πατέρας όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά σου παιδιά. Τα χεράκια τους έχουν την ίδια ουσία και τρυφερότητα με των δικών σου παιδιών. Τρέχεις να τα προλάβεις όταν παίζουν για να μη χτυπήσουν, κι ας μην είναι δικά σου. Θέλεις να είναι καλά κι ας μην τα ξέρεις, κι ας μην μάθουν ποτέ πως ενδιαφέρθηκες γι αυτά.
Από τη μέρα που γίνεσαι γονιός, όλα αλλάζουν στη ζωή σου! Οι έγνοιες, οι προτεραιότητες! Τρέχεις όλη μέρα για να καταφέρεις να έχουν τα απαραίτητα. Αισθάνεσαι την πληρότητά τους , τη χαρά τους, ακόμη κι αν δεν είσαι εσύ που τα γεύεσαι. Φτάνει που αυτά είναι καλά...!
Πέρασε ο καιρός που τα περισσότερα παιδιά στην πατρίδα μας, είχαν πολύ περισσότερα από όσα πραγματικά χρειαζόντουσαν. Σήμερα τα βασικά αγαθά αποτελούν ζητούμενο για τους περισσότερους! Σήμερα αυτοί , αύριο άλλοι, μεθαύριο ίσως εμείς.
Δεν μπορεί όμως να στέρεψε τόσο η αγάπη μας, για να αφεθεί ένας άνθρωπος να τρώει από το δρόμο. Δεν είναι αυτός ο λαός μας ,που θα άφηνε το μικρούλι γυμνό και πεινασμένο. Δε θα τολμούσα καν να φανταστώ το δικό μου παιδί, στη θέση αυτού του μικρού. Δε θα άντεχα να με κοιτάξει χωρίς να μπορώ να ανταποκριθώ και να το σώσω!
Κάπου εκεί έξω , ένας γονιός στρέφει τα μάτια του στον ουρανό να βρεί τη σωτηρία. Ας τον ''ντροπιάσουμε'' και ας του δείξουμε πως έσφαλε και πρώτα έπρεπε να έρθει σε εμάς, γιατί υπάρχουμε δίπλα του...!
Ας μαζέψουμε τα ψίχουλα , όπου σπάρθηκαν στα πεζοδρόμια τα τελευταία χρόνια, κι ας ντύσουμε με αξιοπρέπεια και αγάπη την ανυπόδυτη μοίρα των ανθρώπων με την έγνοια μας!
Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Των εαυτών μας και της κοινωνίας μας!
Τα παιδιά των άλλων, τα δικά μας παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου