Αγάπη από κιμωλία...!

   Δεν φιλοδοξώ να γράψω ύμνο στην αγάπη!
   Τα έχουν πει άλλοι πολύ παλιότερα και σίγουρα πολύ καλύτερα!
   Θέλω μόνο να μου θυμίσω κάτι!
   Κάτι που θέλω να μένει σφηνωμένο στο μυαλό και στην καρδιά μου!

   Γεννήθηκα σε ένα κόσμο που φτιάχτηκε πριν από εμένα και θα συνεχίσει να υπάρχει  χωρίς εμένα.
   Είχα την τύχη να γνωρίσω την αγάπη όπως τη διδάσκουν οι γονείς.
   Μου φάνηκε ανεκτίμητο.Πήρα το άρωμα αυτό, που  χαρίζει φως στην ψυχή και αποφάσισα να  το αφήσω να ακτινοβολεί  στους γύρω μου.

   Η φτωχή Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων, με δίδαξε πως τα υλικά γύρω μας παίρνουν την αξία που εμείς τους δίνουμε!  Είτε θα τα χρησιμοποιήσεις ή θα τα προσκυνήσεις!
   Η αγάπη είναι αυτή που κινεί τον κόσμο, ακόμη και αν φαίνεται το αντίθετο. Ακόμη και αν δεν τη δίνουμε  σε ανθρώπους, αλλά στο κυνήγι της ύλης. Εκεί τιμωρεί!
   Η αγάπη σου δίνει λόγο για να ζείς, αξία για να υπάρχεις , ασφάλεια για να χαίρεσαι! Η αγάπη σε παίρνει από άτομο και σε αναδεικνύει  σε πρόσωπο. Πρόσωπο κοινωνικό.
   Η αγάπη τρέφει τα παιδιά στην πιο τρυφερή τους ηλικία. Τα ασφαλίζει...
   Αν η αγάπη ήταν σχήμα θα ήταν αυτό το περίγραμμα της μάνας. Δυνατό , θωρακισμένο περίβλημα με έννοιες που οι λέξεις είναι φτωχιές για να περιγράψουν. 
   Αν η αγάπη  ήταν ζωγραφιά θα ήταν αυτή της μάνας. Με δύναμη πέρα από τη λογική, σχεδόν μαγική αφού εκεί τα τρέφει ακόμη και όταν η μήτρα της είναι από κιμωλία!