Διδάσκω αεί... διωκόμενος!

   Πρωτοάκουσα τη φράση "όσο ζούμε μαθαίνουμε" σε πολύ μικρή ηλικία, από τους γονείς μου. Φυσικά δεν έδινα σημασία σε πράγματα που έλεγαν οι μεγάλοι, μιας και όλα φαινόντουσαν τόσα ασήμαντα!
   Σήμερα στον κόσμο των "σημαντικών" καταλαβαίνω απόλυτα τη σημασία της, μιας και κάθε μέρα υπάρχει κάτι για να μάθουμε. Η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Τίποτε δεν έχει το κύρος που πιστεύαμε. Οι αξίες δεν είναι μόνο υπό συμπίεση, αλλά φαίνεται πως στο τέλος δε θα μείνει τίποτε όρθιο. Ένας νέος κόσμος μεταμορφώνεται στη χώρα μας!
   Στον στρόβιλο των εξελίξεων ή μάλλον στη χοάνη που όλα χάνονται μέσα της , με επιτηδευμένο τρόπο που θα θαύμαζαν πολλοί καταστροφείς του παρελθόντος , τη σκυτάλη παίρνει ακόμη μια φορά η παιδεία. Συγκεκριμένα οι ιερουργοί της, οι καθηγητές.

   Ως πρόβατα  χωρίς κανένα άλλο κριτήριο, παρά μόνο τις ώρες που απασχολούνται στα σχολεία , πρόκειται να ξεχωριστούν από τα ερίφια. Σε μια ανακατάταξη που δεν προσβλέπει στην πραγματική αξία αυτών που διδάσκουν τα παιδιά μας! Αδιαφορούν μπροστά στην πιθανότητα να χαθούν από κοντά μας , άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν και που μπορούν, έναντι άλλων, που ούτε θέλουν και που φυσικά δε μπορούν.
   Στην νέα κοινωνία που χτίζεται ,ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο! Είναι μόνο ένα κομμάτι μιας γαλέρας που είναι  ακόμη  ζωντανό, μέχρι κάποιος άλλος να πάρει τη θέση του!

   Πώς φτάσαμε σε αυτή τη στιγμή!
   Σε κάθε απάντηση θα βρείτε κάποιο κομμάτι μας που έχει τις ευθύνες του!
   Θα ήθελα να κλείσω με μια ευχή , να αγαπήσουμε κάποια στιγμή τον διπλανό μας. Να σταματήσουμε τη χαιρέκακη διάθεσή μας για την κατσίκα του γείτονα που πεθαίνει στα σκαλιά του.
   Αυτό όμως θα σήμαινε αργοπορία. Δεν υπάρχει πια ώρα για ευχές. Η κοινωνία μας θα δείξει τα αντανακλαστικά της! Δεν μπορεί... κάτι θα μας έχει μείνει...!


Αγώνας  για μη αποβίωση!