Περί απιστίας στις σχέσεις μας.....!

   Σε αντίθεση με όσα ακούω συχνά γύρω μου, νομίζω  πως η πίστη σε ''κάτι'' ή κάποιον, προϋποθέτει καταρχήν την ύπαρξη αυτού που πιστεύουμε, αλλιώς δεν είναι παρά προσδοκία ή παραίσθηση. Κάτι που αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί μπροστά μας.

   Η πίστη στηρίζεται στη  γνώση  της ύπαρξης του ''άλλου'' . Η γνώση για το ''αντικείμενο'' που στέκεται απέναντί μας, η αφοσίωσή μας σε αυτό και  τελικά η ένωση μαζί του, είναι η αυθεντική πορεία της πίστης, στη ζωή μας.

   Η ανάγκη για ένωση με αυτό που πιστεύουμε, έγκειται στην ανάγκη μας να συνδεόμαστε με άλλους για να προχωρήσουμε τη ζωή μας. Είμαστε αδύναμοι από τη φύση μας. Μας λείπουν κομμάτια. Όταν τα βρίσκουμε αλλού τα ακολουθούμε.

   Η ξεκάθαρη γνώση του εαυτού μας αλλά και η γνώση για την ουσία εκείνου που πιστεύουμε, πρόκειται να κρίνει την διάρκεια και την ποιότητα της σχέσης μας μαζί του.  Η στροφή όλου μας του είναι, απέναντι στον άλλο, μας καθιστά αληθινούς εραστές, είτε το αντικείμενό μας είναι άνθρωπος, είτε είναι θεός. Αν το πρόσωπο του πόθου μας είναι το κατάλληλο για εμάς, τότε η ευτυχία είναι κοντά, μιας και το άλλο μας μισό το βρήκαμε. Αναγνωρίζουμε  σε αυτό το ''άλλο'' , τον χώρο στον οποίο μπορούμε να κινηθούμε. Μένει όμως πάντα κάτι βασικό. Η αφοσίωση σε αυτό. 

    Κάθε μέρα που ξυπνάμε, δε μας βρίσκει ίδιους. Απογοητεύσεις, προσδοκίες, εμπειρίες της προηγούμενης ημέρας, μας αλλάζουν , μας κατευθύνουν. Στρέφουμε το νου μας σε άλλους στόχους. Χαρίζουμε την προσοχή μας σε άλλους σκοπούς. Αν το ερώμενον δεν καλύπτει τις νέες μας αναζητήσεις, το προσπερνάμε. Αν έχουμε τη δύναμη να το παραδεχτούμε, το εγκαταλείπουμε. 

   Πόσο συχνά μπορεί να συμβαίνει αυτό? Όσο αντιλαμβανόμαστε μέσα μας πως πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Είναι ηθικό, είναι τίμιο? Δύσκολο να πει κανείς,  όταν η σχέση αφορά ανθρώπους. Εκεί η δική μας ανικανότητα θα ταλαιπωρήσει κι άλλους πολλούς . Όσο όμως είμαστε αληθινοί δίνουμε την ευκαιρία και στον άλλον να μας αξιολογεί, μεταφέροντας το βάρος και στις δικές του επιλογές.

   Τι θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για τη βιωσιμότητα μιας πιστής σχέσης? Αν κατά τη στιγμή της επιλογής ,οι άνεμοι που φυσάνε μέσα μας και θα μας ωθήσουν κάπου, είναι οι πραγματικές κινήσεις της ψυχής μας, τότε και το ερώμενον έρχεται για να μείνει. Αν όμως γεγονότα και καταστάσεις σηκώνουν τυφώνες στη ζωή μας, αρχίζουμε να αγαπάμε ''αναχώματα'' και μόλις τελειώσουν τα δύσκολα , δίνουμε μια και φεύγουμε . Ο σκοπός τους τελειώνει. Η ζεύξη διαλύεται. Ο πρώην εραστής δεν πείθεται για την αλήθεια του άλλου, δεν τον πιστεύει πια και επομένως τον απατά. Όχι καταρχήν με πράξεις , αλλά με την ίδια του την απουσία.

Πρώτα  έρχεται η απείθεια και μετά  γίνεται η απιστία ορατή!

.