Ξι....!

   Βυθισμένος στον καναπέ στο σαλόνι. Μα ελαφριά κουβερτούλα κρατάει μακριά μου την αμυδρή υγρασία του αξημέρωτου ακόμη πρωινού!
   Είναι οι λίγες στιγμές μέσα στη μέρα που προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά τα άλογα και τα λογικά της ζωής σου!
   Μικρά βηματάκια χαλάνε τη σιωπή. Το σπίτι φαίνεται πως αρχίζει και πάλι να ζωντανεύει.
- Μπαμπά! Ένα , δύο , τρία , τέσσερα , πέντε , έξξξξι!
Την κοιτάζω λίγο απορημένος και εκείνη επιμένει ξανά
-Μπαμπά, έεεΞΞΞι, μου ξαναλέει και τότε συνηδειτοποιώ.... Καθάρισε η γλώσσα της!
-Είμαι Ξ-υπόλητη, συνεχίζει όλο καμάρι.
Την παίρνω στην αγκαλιά μου και την φιλάω επιβραβεύοντας το κατόρθωμά της!
-Μπράβο σου κούκλα μου...!
  Εκείνη θα τρέξει όλο βιασύνη και θα χωθεί στο σκοτάδι από όπου και βγήκε, για να βρεθεί και πάλι κάτω από τα παπλώματα!

  Ήταν μέρες τώρα που σήκωνα τα μάτια λίγο περισσότερο στον ουρανό και ζητούσα αν είναι δυνατόν να ''λυθεί'' η γλωσσίτσα της. Οι μέρες περνούσαν αλλά δε φαινόταν κάτι να γίνεται.

   Έφτασε όμως μια στιγμή, μια μόνο μικρούλα στιγμή!

   Την προηγούμενη κιόλας ημέρα είχε χτυπήσει το τηλέφωνο και μου ζητήθηκε μια προσφορά για μια κάπως μεγάλη δουλειά. Έκανα μερικά τηλέφωνα , έψαξα και τα χαρτιά μου και αφού πήρα τηλέφωνο, διαπίστωσα πως ήταν μάλλον αργά, μιας και η προσφορά από άλλη εταιρεία ήταν ευνοικότερη για άλλους λόγους!

-Δε μας μένουν λοιπόν παρά οι προσευχές σας, είπα αστειευόμενος, όταν ετοιμαζόμουν να κλείσω το τηλέφωνο, μιας και η προσφορά αφορούσε ένα μοναστήρι, κάπου εδώ κοντά στην Αττική.
Το όνομά σου; με ρώτησε από την άλλη γραμμή, η φωνή!
-Κώστας, απάντησα.
-Εντάξει Κώστα είπε, θα το κάνω....

  Λίγες ώρες μετά, ήρθε στην αγκαλιά μου, το μικρό μου, που πετάχτηκε από τον ύπνο του για να μου δείξει την καθαρή της γλωσσίτσα!

   Δύο άνθρωποι φαίνεται πως ακούγονται καλύτερα από έναν!

   Μπορεί τελικά να μην έκλεισα τη δουλειά που πέρασε από τα χέρια μου, αλλά ένα τεράστιο κέρδος έμεινε να  γεμίσει την ψυχή μου!