Κάθοδος στον Άδη, τον δικό μας!

    Άφησα τα χέρια του μικρού. Ήταν καιρός να μάθει να περπατάει μοναχός του.

Σπινθηροβόλησε το βλέμμα του από την αγωνία, τίναξε τα χέρια του μπροστά να με αρπάξει, κι εγώ έκανα ένα βήμα πίσω. 

- Μπαμπά , γιατί με εγκατέλειψες μου  φωνάζει,

μα συνεχίζω και δεν πτοούμαι από τις ικεσίες του.

    Ένα βήμα πίσω εγώ για να έρθει εκείνος ένα βήμα μπροστά. Πατώντας και βουλιάζοντας μέσα στους φόβους μιας πτώσης, στην ανασφάλεια των άδειων του χεριών, που ψάχνουν από κάπου να κρατηθούν , αλλά και στην πίκρα της εγκατάλειψης από τον πατέρα του.

   Στο κενό μάθαμε όλοι. Στηριζόμενοι σε αδόκιμα γόνατα. Όση αγάπη πήραμε , τόση απογοήτευση και ανασφάλεια δοκιμάσαμε, όταν  μείναμε μόνοι μας και ήρθε η ώρα να χαράξουμε το δικό μας δρόμο.

   Άδεια χέρια, αλλά με μια κληρονομιά. Την πίστη στην αγάπη του πατέρα. Εκείνο το γλυκό χαμόγελο λίγο πριν σου αφήσει τα χέρια. Η υπόσχεση ''να θυμάσαι θα είμαι δίπλα σου'' . Δεν τον άκουσες, αλλά το είδες στα μάτια του, όταν σε κοιτούσε και γελούσε ευτυχισμένος που ήρθε η ώρα να κάνεις το δικό σου βήμα εμπρός.

   Τότε καταλαβαίνεις πως ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά χτισμένος στην πίστη εκείνης της ματιάς , πως όλα θα πάνε καλά! 

   Όταν χάσεις το στήριγμά σου, τότε αρχίζεις να βυθίζεσαι μέσα στον κόσμο των αμφιβολιών σου, των φόβων σου και των φαντασμάτων από τις χαμένες πια προσπάθειες, που έκανες στην πορεία της ζωής σου! Αρχίζεις να κατεβαίνεις στον κόσμο, που πάσχισες να αφήσεις πίσω, μετά από κάθε σου μικρή ή μεγάλη συμφορά! Στον χώρο που αναπαύονται οι κραυγές των αποτυχιών σου.

  

    ''και πάλι θα αποτύχεις'' τους ακούς να φωνάζουν. Εκεί που οι προδοσίες που δοκίμασες, είχαν ξεχαστεί. Στον κόσμο του προσωπικού σου Άδη.

   Εκεί θα κατέβεις, στη δική σου προσωπική κάθοδο. Είναι αναπόφευκτο, μη φοβηθείς. Αναλογίσου και μέτρα μόνο ποιες είναι οι δικές σου δυνάμεις. Θα καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου? Τώρα που η βοήθεια που είχες κι έφυγε καταλαβαίνεις ποιός είσαι? 

   Θα προσπαθήσεις να κρύψεις την γύμνια σου πίσω από φυλλώματα πρόχειρα ή θα παραδεχτείς την αλήθεια σου και θα ησυχάσεις?

   Το χαμόγελο του πατέρα σου, θα σου χαρίσει το οξυγόνο που χρειάζεσαι και την ελπίδα? Η σπίθα στα μάτια του, όταν σε διαβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά, θα φωτίσει τα μαύρα σου σκοτάδια? 

   Κρατήσου γερά από τη δύναμη αυτού που σε στηρίζει στη ζωή ή χάσου για πάντα ξεχασμένος στη λήθη των κριμάτων σου.

   Τώρα γίνεσαι άντρας. Τώρα που πέθανες στο δικό σου σταυρό, θα δοκιμάσεις και τον κόσμο των νεκρών σου αναμνήσεων. Ο Άδης σου περιμένει. Μην τρομάξεις. Άσε ένα παράπονο να φύγει , που λες πως ''έμεινες μόνος''. 

   Μην προσπαθήσεις  να κρατηθείς. Βούτα με δύναμη στον κόσμο σου, που κρύβεται στο σκοτάδι. Άσε το φως που κουβαλάς να φωτίσει όλες τις γωνιές αυτού του άλλου κόσμου. Μην τρομάξεις από τις απειλές τους. Οι νεκροί δεν έχουν δύναμη επάνω σου.

   Όσο το θες, όσο δεν αποκάμεις....!

Μην αργείς... άσε τη βαρύτητα να σε τραβήξει. Είναι η ανάσταση πιο κάτω που σε περιμένει! Τα χέρια Του δε θα σε αφήσουν ποτέ να πέσεις!