Αντίο...

Άσε με,
για τελευταία , πρώτη μου φορά,
ως έσχατος όλων των γονιών, γόνυ να κλίνω,
στην παιδική σου κλίνη την άπρεπη και πρόωρα στρωμένη..
Τον ύπνο τον βαθύ θα σεβαστώ,
στον εφιάλτη της ζωής σου θα επέμβω,
τους δράκους που σε λύγισαν θα βρω,
να σε κρατήσω.
Άσε,
με δάκρυα γονεικά, το βραδινό μπανάκι σου να κάνεις,
να ξαλαφρώσουμε κι οι δυό,
απ΄ της άδικης ημέρας μας τον κόπο.
Άσε τα χέρια,
μην τα φοβηθείς,
θα σε σκεπάσουν στων ευχών μου την κουβέρτα,
ποτέ το κρύο να μην ξανααισθανθείς..
Άσε, 
για πρώτη μου φορά,
παραμυθιού τα λόγια να αρχίσω,
σε μάτια κλειστά, βαρειά υπνωμένα.
''Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε αγάπη
ανάμεσα στους ανθρώπους''....  

(   Στην εξάχρονη Στέλλα..   )