Πλάτυνε
ο χρόνος στο μυαλό... χαθήκανε οι δείκτες,
αρχή και τέλος μείγμα καινούργιο, άφθαρτο
μιλά για το Θεό,
δοξολογία ασίγαστη..
κι εγώ εκεί να απιστώ...
Γέννηση, θάνατος, νέο, παλιό,
ως αναλαμπή φωτός στον χρόνο τον αιώνιο,
Θεό δημιουργό προδίδει, και αγάπη,
όλα σ' Εκείνον οδηγούν σαν κάτι φάρους ξεχασμένους,
εξόριστους παντοτινά, σε βράχια θανάτου κολλημένοι...
Στης όχθες της Στυγός, βουτάει ο χρόνος,
και δάκρυα πια, χώρο δε βρίσκουν να σταθούν...,
στεγνώνουν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου