Ψάχνοντας με τον Σάββα...

  Είναι φορές που ο Σάββας - έτσι περίεργα τον ονόμασαν τα πιτσιρίκια.., φέρνει βόλτες με απίστευτη ταχύτητα μέσα στον μικρό υδάτινο κόσμο του.
   Βουτάει, στροβιλίζεται, κρύβεται ανάμεσα στα πλαστικά του φυτά και μετά αναδύεται όλο περηφάνια κουνώντας επιδέξια, ότι τον προίκισε η φύση. 
   Είναι μέρες όμως τώρα που ο Σάββας στέκεται στην επιφάνεια ρουφώντας όσο περισσότερο οξυγόνο μπορεί. Με το κεφάλι στραμμένο ψηλά στον ουρανό ξεχειλίζει απο αγωνία για ζωή..   
   Είναι νύχτες που ο Σάββας στέκεται ακίνητος, σαν να αναρωτιέται αν ο κόσμος του τελειώνει στα γυάλινα όρια που του συγκρατεί τη ζωή.. 
   Τον κοιτάζω και με κοιτάζει... Στο γυαλί καθρεφτίζεται το πρόσωπό μου... Αναρωτιόμαστε και οι δυο ποιανού το ενυδρείο είναι μεγαλύτερο. Με το κεφάλι στραμμένο ψηλά στον ουρανό..., ξεχειλίζοντας από αγωνία για ζωή...